Nieśmiertelni to buce

Nieśmiertelność to motyw towarzyszący ludzkości od zarania. Jeśli śmierć to wspólny los każdego z nas, a strach przed nią jest jednym z bazowych lęków istoty samoświadomej, to wizja życia bez niej musi działać niesamowicie na wyobraźnie - czego najbardziej bijącym po oczach przykładem są wszelkie systemy wierzeń, jakie człowiek wynalazł. Fantastyka oczywiście nieśmiertelność kocha i przerobiła ją w każdej chyba możliwej konfiguracji. Można się pokusić o stwierdzenie, że wszelkie postacie nieumierających ludzi, dla przykładu, podlegają już szeregowi popkulturowych stereotypów, z których ciężko się wyrwać. Zawsze można kombinować inaczej, jeśli chce się opowiedzieć o gościu, któremu zgon niestraszny. Można na przykład zmienić scenerię albo uczynić Pana Nieumierającego dodatkiem do jakiejś konkretnej konwencji. I w to zdają się celować Donnie Leapheart i Pyramid Pictures, prezentując serial sieciowy Osiris, wprowadzając jako miejsce akcji Atlantę ze swoją specyfiką i dominującą populacją czarnoskórą (nie bez powodu miasto nazywa się Czarną Mekką, aczkolwiek to się nieco zmienia), a jako konwencję dramat, czy może nawet thriller policyjny. Czy te zabiegi wprowadzają świeżość?